نهج البلاغه خطبه دو

                            (پس از بازگشت از نبرد صفین درسال38هجری ایرادفرمود)

1.ستایش پروردگار

ستایش می کنم خداوند را,برای تکمیل نعمت های او وتسلیم بودن در برابر بزرگی او,و ایمن ماندن ازنافرمانی او.ودر رفع نیازها از او یاری می طلبم؛زیرا آن کس را که خدا هدایت کند,هرگز گمراه نگردد,وآن را که خدا دشمن دارد,هرگز نجات نیابد و هرآن کس را که خداوند بی نیاز گرداند,نیازمند نخواهد شد.پس ستایش خداوند,گران سنگ ترین چیز است,وبرترین گنجی است که ارزش ذخیره شدن دارد,و گواهی می دهم که جز خدای یکتای بی شریک,معبودی نیست,شهادتی که اخلاص آن آزموده و پاکی و خلوص آن را باور داریم و تا زنده ایم بر این باور استواریم,وآن را برای صحنه های هولناک روز قیامت ذخیره می کنیم,زیرا شهادت به یگانگی خدا,نشانه استواری ایمان,باز کننده درهای احسان,مایه خشنودی خدای رحمان,و دور کننده شیطان است.