دل نوشته
دل براین خاک نبندیم زمان مى گذرد
فصل تشویش گل و وقت خزان مى گذرد
دلمان را بگذاریم به غم هاى بزرگ
غم دنیا,غم ثروت,غم نان مى گذرد
دلتنگی
ماه بانو... دلم برای تپش ثانیه هات سخت می زند... آرام و قرار ندارد... صدای تپش شب بیداری ات نگرانی چهره ام را می افزاید و آینده ات دغدغه امروزم شده...
کاش می شد به اندازهی همه‌ی دلتنگی هایت شاعر شوم و برایت از عشق و شکوهش بگویم از امیدی که امروز برایت غریبه است.
کاش می شد برق شادی را قاب بگیرم و در شب سیاه چشمانت بیاویزم.
کاش می شد به اندازه ی دلخندی برایت آرامش به ارمغان بیاورم.
کاش می شد آنگونه بسرایمت که بدانی تنها نخواهی ماند.
کاشمی شد بی قراری ها و دلتنگی هات را با من قسمت کنی تا شانه به شانه‌ات درپیچ و خم های زندگی قدم بردارم تا هرگاه نای راه رفتن نداشتی، در آغوشتبگیرم و تو را با خود ببرم تا جایی که پر از امید و آرامش است.
کاش می شد از درخت امید میوه‌ای برایت بچینم و با تمامی دلم هدیه‌اش کنم به برزگی قلبت.
ماهبانو... نگاهت به بلندای شب است... یلدای سیاه چشمانت، به اندازهی تابستان نخلستان پر از گرماست و نور چهره ی آسمانیت، سوسوی روشنایی فانوسچراغیست که در باد می رقصد...
راستیکمیآرام تر مهربانی کن دوست من! دست کم دلت به حال واژه ها بسوزد، قلم را بهروی دفتر ذوب می کنی و واژه ها را در برهوت نگاهت غرق می سازی.
ماهبانو ... دو روز زندگی نگرانی برای بی تابی سختی ها نیست... یاد گرفتن روشفراموش کردن کاستی هاست... اشک را بیهوده سرازیر مکن... ارزشش را حس کن. مگذار تنهایی، غول ترس تو شود... بشکن شیشه عمرش را و برو سمت رهایی...
ماهبانو بیاد بسپار ساعت احساس سر وقت زنگ می خورد... اما ما غافلیم... بیتوته های خیال را پرسه زنان بگذران تا خامی را به پختگی برسانی...
ماهبانو حرف آخرم را بگویم... جرقه ی گذشته را به باد فراموشی بسپار تا سایهسار خوشی نسیم وزشش را به رویت بگشاید... فردا از آن توست... سپیده اش برایتو می وزد... برایش دستان به قنوت بسته ات را باز کن تا میهمان لحظه هاتشود... امید را در دل هک کن تا برای همیشه مال تو شود...
ماه بانو، بانوی زیبا... یقین دارم... تو می توانی... تلاش کن برای رهایی
